Blog

Mijn moeder tekende graag. Het zit een beetje in de familie: een neef van haar was kunstschilder, we hebben een kunstenares in de familie, mijn zus heeft jarenlang Delfts Blauw geschilderd en een oom van mijn moeder tekende altijd paarden. Mijn moeder had ook een specialiteit: vrouwenhoofdjes. Met pen. Op een boodschappenbriefje.

Eind november 2013 kreeg ze een beroerte. We waren er gelukkig snel bij en ze lag binnen anderhalf uur in het ziekenhuis. Midden in de nacht lieten we haar achter op de intensive care, niet wetend wat de volgende uren zouden brengen. Maar de volgende dag zat ze gelukkig alweer rechtop in bed op ons te wachten en had ze volop praatjes. Het herstel ging voorspoedig. Zo voorspoedig, dat ze na een dikke week het ziekenhuis mocht verlaten. Maar nog niet naar huis: eerst zes weken revalideren in een verpleegtehuis.

Ze woonde nog zelfstandig in mijn geboortehuis. Op de mooiste plek van de stad, maar wel drie hoog. En zonder lift. Het was niet het meest ideale huis meer voor haar. Dus gingen we heel hard op zoek en wonder boven wonder vonden we een prachtig appartementje voor haar. Op de negende verdieping, mèt lift. Ze verheugde zich op een nieuwe start, samen met de kat.

Maar het mocht niet zo zijn. De dag na het goede nieuws dat we een andere woning hadden gevonden, kreeg ze, tegen de tijd dat ze het verpleegtehuis mocht verlaten omdat ze zo wonderbaarlijk herstelde, een hartstilstand. En in plaats van een woning inrichten, moesten we er nu één leeghalen. Ook de kamer van het verpleegtehuis moest leeg. Terwijl we daarmee bezig waren, zocht iemand van de verpleging ons op. “Ze zat hier ook op een tekenclub. Volgens mij was ze nog ergens mee bezig, dus als jullie dat nog willen hebben…” Natuurlijk wilden we dat. Ze had er prachtige dingen gemaakt; en geen vrouwenkopjes. Ze was nu bezig aan een landschapje, van een foto uit een tijdschrift. Ze was aan het werk aan de lucht: een opzetje van de wolken en het begin van een regenboog, waar ze de volgende keer mee verder zou gaan.

Het schilderijtje en de foto uit het tijdschrift heb ik thuis. En heel gek misschien, maar telkens als ik nu een regenboog zie, denk ik aan mijn moeder. Aan het laatste dat ze heeft geschilderd.

Afgelopen week deed ik een uitvaart op de begraafplaats waar mijn ouders ook liggen. De hele dag hing er een enorm dreigende lucht, maar scheen ook de zon. En zag ik de felste regenboog ooit, alsof m’n moeder haar goedkeuring liet blijken.
Tja… je zou bijna zeggen dat toeval niet bestaat hè?

25 januari 2019